En toen werd SHK wethouder Mary van Gent in 30 dagen gezonder
HOLLANDS KROON- Onze wethouder Mary van Gent (SHK, Senioren Hollands Kroon) houdt van een sportieve uitdaging. Ze deed mee aan het GGD project in dertig dagen gezond en kwam aan de weet dat dit naast een druk leven als bestuurder in de gemeente Hollands Kroon elke dag weer een uitdaging was. Van ’s ochtends 0.7.00 uur baantjes trekken in het buitenzwembad tot hard en intensief werken met een personal trainer. Lees hier het verhaal uit een GGD-krant dat inging op het project… ,,Nog steeds sport ik drie keer in de week…’’
Mary van Gent en Elly Konijn zijn behalve wethouder in respectievelijk Hollands Kroon en Alkmaar ook lid van het dagelijks bestuur van GGD Hollands Noorden (GGD HN). Toen de GGD wethouders zocht die ambassadeurs wilden zijn, aarzelden Mary van Gent en Elly Konijn geen moment en deden ze in maart 2021 mee aan ’30 dagen Gezonder’. Zo’n twee maanden na deelname spreken we hen over hun ervaringen. Tijdens de campagne ‘30dagengezonder’ kiezen deelnemers een eigen gezonde uitdaging. In 30 dagen een nieuwe gewoonte aanleren of breken met een oude ongezonde gewoonte, het kan. GGD HN organiseerde ook in 2021 van 1 tot en met 30 maart de actie ’30 dagen gezonder’.
Mary van Gent geeft aan dat zij als uitdaging had gekozen om twee tot drie keer per week te sporten. Dat valt organisatorisch niet altijd mee als je wethouder bent en vaak ’s avonds ook verplichtingen hebt. Mary geeft aan dat de reden om mee te doen was fit worden en blijven. Mary geeft aan ‘zeker in deze coronatijd zat ik soms hele dagen in mijn werkkamer achter mijn PC en kwam er niet veel van bewegen’. Mary geeft aan dat zij de uitdaging goed heeft kunnen volhouden, sterker nog: ze sport nog steeds drie keer per week. Eénmaal per week sport Mary met een personal trainer, verder trekt ze tweemaal per week baantjes in het buitenbad. Viel er dan niets tegen vragen we Mary. Ze geeft lachend toe, dat als de wekker om 06:00 uur staat om zo om 07:00 uur in het zwembad te kunnen liggen, ze wel eens bij zichzelf verzuchtte ‘waar begin je aan’. Ze zwemt namelijk in een buitenbad, weer of geen weer. En dat valt als een vergadering eens laat is geworden, niet mee. Een ding weet Mary zeker: ze is zeker van plan om te blijven sporten, ze voelt zich er goed en fit bij. En dat hoopt ze nog lang vol te houden
In de periode dat de gemeente Wieringermeer nog bestond is er een plan gemaakt voor een ecologische vijver. Bij dit gebied stond een bord dat aangaf wat de bedoeling hiervan was.
In 2006 startte de auteur van dit stukje met het tellen van vlinders in dit gebied. Elke week liep hij een stuk van ruim 1,5 km en telde alle soorten vlinders. De gegevens werden ingestuurd naar de Vlinderstichting. Er werden wel twintig soorten vlinders geteld. De bedoeling was na te gaan in hoeverre de vlinderpopulatie veranderde.
In 2012 kwam de Wieringermeer bij de gemeenten Wieringen, Niedorp en Anna Paulowna en werd het Hollands Kroon.
Al snel na deze fusie bleek dat het gebied net meer bijgehouden werd door de afdeling groen tot ergernis van de auteur en omwonenden. Er bloeiden orchideeën in juni en de kleine ratelaar was volop aanwezig. Regelmatig meldde de auteur dat de plek verloederde. Ook omwonenden stuurden het raadslid diverse mails, maar helaas het stukje grond verloederde. Na lang aanhouden kwam er toch interesse er iets aan te doen. Noord-Hollands Landschap werd erbij gehaald om het gebiedje weer aantrekkelijk te maken. Diverse foto’s op diverse momenten moesten aantonen hoe het er uitzag.
Er werd voor een deel wel weer gehandeld, maar de vijver verlande en dat is niet de bedoeling van de vijver waar kikkers en salamander in zaten (zitten?).
Wat zou het mooi zijn als dit Raadslid afscheid neemt dat alles weer zo beheerd is dat er weer vele vlindersoorten vliegen en allerlei planten een plek vinden.
En als het informatiebord dan aangeeft wat er te zien is, zou het helemaal mooi zijn.
Dit is een hartenkreet.
De foto is gemaakt door Marc Moussault voor het Noord-Hollands Dagblad.
WIERINGEN- Waar ooit de golven van de Zuiderzee beukten op de Wierdijk van het eiland Wieringen, fietste afgelopen woensdag (26 augustus) de wethouder van Senioren Hollands Kroon trots door het daar echt schitterende landschap. De 2,3 miljoen euro kostende route van 7 kilometer werd door haar samen met provinciebazin Esther Rommel via die rit geopend. Van Gent sprak over een ‘vlekkeloze’ samenwerking met de provincie en beklemtoonde dat de fiets-en de natuurbeleving via dit pad optimaal samenkomen. Opvallend tijdens de openingsrit was het bord dat SHK- raadslid Pim de Herder langs de route had uitgestald ( zie foto). De Herder had met zijn partij een groot aandeel in de tot stadjoning van dit project. De opening betekende ook dat de gemeente Hollands Kroon deze parel krijgt overgedragen en daarmee zorg gaat dragen voor het onderhoud.
SHK wethouder Mary van Gent aan het front van het peloton fietsers, dat haar volgde tijdens de openingsrit.Het campagnebord van raadslid Pim de Herder en zijn partij Senioren Hollands Kroon, die een grote inbreng hadden bij de realisatie van dit fietspad.
WIERINGERWERF- * De inwoners van jong tot oud centraal met hun wensen, meningen en gedachten…* Een nieuw bos bij Middenmeer… *De komst van kleine bossen bij twee scholen in de gemeente… *Het steeds meer weren van ongezonde snoep en suikerwaren uit de schoolkantines en het daarvoor in de plaats brengen van gezonde lokale groenten in samenwerking met de agrariërs.. *Het aan de weg timmeren met het bouwen of creëren van huizen voor vooral jongeren… * Het fors doorzetten van welzijnsprojecten, waarmee Hollands Kroon landelijk voorop loopt…
Al deze zaken kwamen afgelopen weekeinde (zaterdag 21 augustus) tijdens een algemene ledenvergadering van de grootste coalitiepartij in de gemeenteraad, Senioren Hollands Kroon (SHK) naar voren in de Cultuurschuur te Wieringerwerf. De ‘kopstukken’ van de partij, wethouder Mary van Gent en fractievoorzitter Jip Pankras, kregen van de leden voor dit gevoerde en te voeren beleid een applaus.
Mary van Gent, de wethouder van SHK met de grootste portefeuille in het College van Burgemeester en Wethouders onthulde dat Hollands Kroon met sommige projecten landelijk zelfs voorop loopt. Als voorbeeld gaf zij aan dat de problemen van de jeugd voor ongeveer 75% zijn terug te voeren op (vecht)scheidingen. Via Van Gent speelt de gemeente daar met succes op in via het oprichten van het scheidingsplein (www.scheidingsplijn.nl )en speciale wijkteams die de gezinnen thuis begeleiden. Deze aanpak is inmiddels zo’n succes dat nu zestien andere gemeenten in het noord-holland ook zijn aangesloten bij het scheidingsplein.
Tiny Forest
Opmerkelijk zijn ook de kleine bossen (Tiny Forests) die bij de twee volgende nieuwbouwscholen in het gebied moeten komen om de leerlingen dichter bij de natuur te laten komen. In het verlengde daarvan meldde fractievoorzitter Jip Pankras dat er wat betreft hem en zijn partij bij Middenmeer een groot bos moet komen. Dat om het evenwicht te herstellen in de balans van natuur en economie. Over dat laatste zei hij: ,,Nog niet zo lang geleden was HollandsKroon een krimpgemeente. Maar nu groeien we weer en met die groei ook de werkgelegenheid. “
Campagnecommissie
Andere punten, die naar voren kwamen op de door voorzitter Trudy de Kruijff-Welboren geleide bijeenkomst waren:
de komst van een speciale campagnecommissie met het oog op de verkiezingen van een nieuwe gemeenteraad in maart volgend jaar
de oproep naar leden en inwoners om de partij te steunen door lid te worden en kandidaat te worden voor de nieuwe verkiezingen…
de goede opvang van arbeidsmigranten aan de randen van bedrijventerreinen of op het terrein van de werkgevers…
De nieuwe campagnecommissie van SHK: vooraan Henk Koomen (links) en Gerrit Roos ; staand van links naar rechts Pim de Herder, fractievoorzitter in de raad Jip Pankras, bestuurslid Klaas Huijbers en lid Andreas Naber; op de foto ontbreken Pieter Dijkstra en Jacqueline Philipsen-Duijzers.
In deze serie interviews spreken wij iedere zaterdag met een ander gemeenteraadslid. In dit deel: Jip Pankras van Senioren Hollands Kroon
Jip Pankras in zijn tuin in ‘t Veld.
Vandaag rij ik naar ‘t Veld voor een gesprek met Jip Pankras van Senioren Hollands Kroon. Jip is een bekend gezicht in de politiek van Hollands Kroon. Er is zelfs in de geschiedenis van de gemeente geen gemeenteraad geweest waar hij niet in zat. Nu is die geschiedenis niet zo heel lang, maar toch. Ik moet eerlijk bekennen dat ik altijd het gevoel heb gehad dat ‘t Veld nog bij Schagen hoort. Eigenlijk alles ten noorden van Nieuwe Niedorp, langs de grens van het kanaal. Kolhorn toch ook? Dat is net een voorpost van Schagen. Ik kom vaak in Nieuwe Niedorp en mijn gevoel is dat Hollands Kroon pas daar echt begint. Voor het mooie zou je ‘t Veld in zijn geheel moeten optillen en ten noorden van de Hartweg moeten plaatsen. Dan zou de werkelijke ligging beter passen bij de gevoelsmatige locatie.
Ik weet dat Jip hier ook een mening over heeft. Niet over mijn onmogelijke plan om ‘t Veld te verplaatsen, maar over de gemeentegrenzen welteverstaan. We hebben elkaar voor vandaag één keer eerder gezien: Bij een bijeenkomst over het plan voor een natuurgebied langs de Cultuurweg in Middenmeer. Hij gaf toen een presentatie en ik stelde één vraag. Naderhand ging ik toch even opzoeken wat nu de achtergrond van de fractievoorzitter van SHK is. Toen kwam ik erachter dat grenzen politiek in 2010 gewoon nog bestond in ons land. ‘Niet vergeten daarnaar te vragen’, denk ik wanneer we plaatsnemen aan de keukentafel.
Fusieperikelen Jip kwam namelijk twee jaar voor de fusie van Wieringen, Wieringermeer, Anna Paulowna en Niedorp in de raad van de laatste gemeente uit dat rijtje. Dat was namens de partij LADA, die in 2010 werd opgericht als protestbeweging tegen de fusie van Niedorp met de andere drie gemeenten. LADA zag liever een aansluiting met Schagen en Harenkarspel, die uiteraard later gezamenlijk met Zijpe de grotere gemeente Schagen zouden vormen. “Wij zien het belang van bestuursversterking, maar zijn het niet eens met de huidige keuze van fusiepartners”, zo viel te lezen in het partijprogramma van toen.
Ik vraag Jip er maar gelijk naar: “Ik ben zelf geen voorstander van grote gemeenten. Het bestuur komt verder van de inwoners af te staan. Het doel en de motivatie voor zo’n fusie is om een kwaliteitsslag te kunnen maken. Schaalvergroting en professionalisering zou makkelijker zijn. Maar hoe gaat het dan met burgerparticipatie? Je ziet gewoon dat dit moeilijker wordt gemaakt in grotere gemeenten. Communicatie is lastiger. Al met al stond ik er niet achter. Maar, de fusie is wel een feit geworden. Dan moet je het ook afsluiten en niet blijven hangen in zo’n dossier. Toen ben ik in contact gekomen met SHK en heb ik besloten me daarbij aan te sluiten, om gewoon vanuit een breder perspectief politiek te kunnen bedrijven.”
Ik vertel aan Jip dat ik de dag ervoor een gesprek had met Enno Bijlstra van de VVD en dat hij voorstander zou zijn van een fusie tussen Hollands Kroon, Schagen en Den Helder. “Rampzalig zou dat zijn”, zegt Jip. “Ze sturen er al jaren op aan de VVD, maar dat vind ik echt geen goed plan. Als daar echt concrete plannen voor komen dan sluit ik me misschien wel weer aan bij LADA.” Hij lacht hard. “Maar waarom wil hij dat dan zo’n fusie?” Ik vertel dat Enno zei dat je bij schaalvergroting een heleboel zaken zelf kunt gaan doen als gemeente. Je kunt veel meer expertise in de eigen organisatie halen, waardoor zaken goedkoper en efficiënter gaan. “Maar waarom is de VVD dan tegen de regionale raad? Daar ben ik dan weer wel voor overigens, samenwerking met de buurgemeenten is belangrijk en zorgt ook voor efficiëntie. Voor grootschalige problematiek heb je elkaar nodig, dat stopt niet bij gemeentegrenzen.”
Geen one-issue De Seniorenpartij is volgens Jip net als LADA in eerste instantie ook opgericht als een soort ‘one-issue’ partij, maar dat is het in de praktijk niet geworden. “Als je een beetje kijkt naar wat ik heb gedaan en waar ik voor sta weet je dat ik geen ‘one-issue’ man ben. Ik vind dat alles wat leeft en groeit en bloeit in onze gemeente bij onze gemeenschap hoort en daarmee onze aandacht verdient. Als seniorenpartij moet je de blik dan ook verbreden. Ik denk ook dat ik dat doe voor de partij.”
Ik vraag me dan af of de naam Senioren Hollands Kroon niet afschrikt. Het lijkt er zo wel een beetje op alsof het gaat om een partij die voornamelijk de belangen van senioren behartigt. “Ja als je alleen kijkt naar de naam wel, maar je stemt toch niet alleen op de partijnaam? Ons programma, daar spat de levendigheid vanaf. Ik zou ook nooit in de raad gaan zitten als er belangrijke punten zijn waarvan we zeggen: ‘Dat is niet van belang voor senioren, daar doen we niks mee.’ Ik ben dan ook heel trots dat veel jongere mensen tegen me zeggen dat ze zich goed kunnen vinden in ons verkiezingsprogramma, maar dan moet je die wel eerst lezen. Het is jammer dat veel mensen dat niet doen.”
De aandacht voor de lokale politiek is volgens Jip wat wisselvallig: “Het is wel logisch, maar ook jammer dat de publieke tribunes enkel vollopen bij onderwerpen die ‘hot’ zijn. Wanneer die onderwerpen besproken zijn en er geen belang meer is blijven de inwoners vaak weg.” In zekere zin bedrijven de inwoners dus ook een soort one-issue politiek. Jip kijkt er wel naar uit om de publieke tribunes weer in het echt te zien en weer fysiek kunnen vergaderen. Al brengt de digitale vorm van samenkomen ook voordelen met zich mee. Zo sprak ik laatst iemand van de gemeente die vaststelde dat er bij digitale vergaderingen meer insprekers zijn dan voorheen. Het vanuit de eigen woonkamer kunnen communiceren met vertegenwoordigers verlaagt dus wellicht een aantal drempels. “Daar heb ik wel een beeld bij en dat is zeker niet verkeerd. Ik denk dat de meer technische vergaderingen, beeldvormend, waarbij we als raad primair informatie ontvangen, ook niet altijd fysiek zouden hoeven. Ik zou er niets op tegenhebben als dit digitaal gaat. Maar in het algemeen is er wel wat voor te zeggen dat fysiek vergaderen kwalitatief beter is, ook samen met inwoners.”
Tijdsinvestering Een voordeel van digitaal vergaderen is wel dat je al thuis bent wanneer de vergadering is afgelopen. Dat scheelt in de grote gemeente Hollands Kroon soms toch een uur reizen op een avond. Er wordt veel tijd gevraagd van raadsleden: “Ik zit nu bijna twaalf jaar achtereen in de raad. De laatste twee jaar van de gemeente Niedorp en zolang Hollands Kroon bestaat. Lang geleden, zo’n veertig of vijfenveertig jaar, zat ik ook al even in de raad van Niedorp. En even daarvoor, ik weet niet precies meer wanneer, dat vind ik niet belangrijk, was ik één van de medeoprichters van de VVD in Niedorp. Ja, ik ben al lang geïnteresseerd in politiek, van jongs af aan eigenlijk, de tijd van Wiegel en Van Mierlo en Gruijters. Maar om daar echt iets mee te doen, als je jong bent en je hebt een gezin en een baan, is heel lastig. Dat is ook wel de reden dat ik eerder gestopt ben met het raadswerk.”
“Ik ken de verhalen ook van mensen die minder gaan werken om aan het raadslidmaatschap een goede invulling te kunnen geven. Daar staat wel een vergoeding tegenover, maar dat is niet altijd voldoende om het maatschappelijk bestaan te verantwoorden. Bovendien is zo’n dubbele verantwoordelijkheid niet voor iedereen weggelegd. Dit resulteert er in dat veel raadsleden al gepensioneerd zijn of in ieder geval verder zijn in hun werkende leven. Daar brengt men dan wel argumenten tegenin, zoals; ‘ze hebben meer levenservaring en daardoor meer visie’, maar ik denk toch echt dat een mix het ideale model zou zijn. Dat geldt ook voor het aandeel vrouwen in de raad. Ik ben een groot voorstander van elke vorm van pluriformiteit: Jong en oud, man en vrouw, en alle vormen van geaardheid, dat ze maar wel vertegenwoordigd zijn in de raad. Ik ben vooral liberaal wat dat betreft.”
Verjonging bij de seniorenpartij Verjonging is binnen SHK een doelstelling voor de volgende verkiezingen, maar hoe dit zal verlopen moet nog blijken. “Als ik kijk naar de mensen die zich nu hebben aangemeld zitten daar wel wat jongeren tussen, jonger dan ik. Maar dat zijn geen mensen in de leeftijdscategorie achtien tot dertig laten we maar zeggen.” Zou iemand uit die groep wel in de raad gaan zitten voor een seniorenpartij? Ik zou het zelf wel lastig vinden om uit te leggen aan mijn omgeving, maar er is natuurlijk opzich niets op tegen. Je gaat immers niet in de raad zitten om je eigenbelang te vertegenwoordigen, hoop ik. Jip is het daarmee eens: “Politiek gaat over je programma en waar je voor staat. Wij zijn gewoon diegenen die het uitdragen.”
De partijgenoten van Jip die ik eerder sprak in deze serie gaven beide aan bij de volgende verkiezingen niet meer op de lijst te zullen staan. Zo komen er wel plekken vrij. Als het aan Jip ligt gaat hij nog wel door, al is hij wat terughoudend: “Nouja kijk, ik heb nog wel de ambitie, maar het is aan een ander om daarover te beslissen, daar ga ik niet over. Dat wordt intern besloten. Ik vind politiek nog steeds mooi in ieder geval.” Jip weet mij te vertellen dat er veel nieuwe aanmeldingen zijn binnengekomen.
Coalitie Diezelfde partijgenoten van Jip zeiden dat zij de tijd in de oppositie uiteindelijk leuker vonden dan de afgelopen raadsperiode in de coalitie. Jip verschilt hierin van mening met zijn medeleden: “Als ik ga opschrijven waar ik trots op ben kom ik toch uit op de zaken die we gerealiseerd hebben als partij. En, je realiseert nu eenmaal meer in de coalitie. Voor mij is dat ook verreweg het leukste aan de politiek, dat je echt verschil kunt maken voor de inwoners en de gemeente als geheel.”
“Daarbij is het belangrijk dat je als raad de juiste prioriteiten stelt. Je moet jezelf afvragen: Wat is nu het belangrijkst? Het milieu of de economie, je gezondheid?. Volgens mij draait het in algemene zin om een welzijnsgevoel. Ik constateer zelf dat de onvrede overal stijgt en dat de samenleving dus niet in balans is. Er moet een modus worden gevonden waar meer mensen zich in kunnen vinden. Maar dat wordt steeds lastiger omdat de overheid steeds verder van de burger af komt te staan. Door initiatieven met burgerparticipatie wordt wel geprobeerd om dit te versterken maar als de wensen vervolgens niet worden ingelost door de regering ben je eigenlijk terug bij af. Dan hebben inwoners al helemaal geen vertrouwen meer.”
Relaxed Al is het persoonlijke misschien politiek, niet alles is politiek. Zo ook in het leven van de fractievoorzitter van de grootste partij in Hollands Kroon. “Ik besteed mijn vrijetijd heel relaxed, dat vind ik heerlijk. Fietsen, wandelen, bridgen. Soms denk ik, ‘je bent echt gek dat je in die politiek zit, want je hebt helemaal geen tijd meer voor die dingen die je echt leuk vind.’” Toch stopt Jip nog niet. “Ik hou ook van werken. Ik heb bijvoorbeeld ook gewoon tot mijn 67e gewerkt, terwijl ik tien jaar eerder al wel met pensioen kon. Ik krijg ook positieve energie van werken. Dat is hetzelfde met de politiek. Alleen sommige dossiers zijn leuker dan anderen. Het vergt veel geduld en soms zie je pas na honderd jaar wat de echte effecten van het beleid zijn. Dan ben je aan het werk voor de volgende generaties.”
“Ik ben ook wel eens jaloers op jonge mensen, of nouja niet jaloers, maar de dingen die zij kunnen meemaken zijn zoveel meer dan toen ik hun leeftijd had. Dan kijk ik bijvoorbeeld naar mijn kleinkinderen die nog zo jong zijn en dan al overal op de wereld geweest. Toen ik jong was wist ik bij wijze van spreke amper waar alles lag. Met de welvaart komen zoveel mogelijkheden, maar er is ook een andere kant. Ik zit graag op het terras, in Schagen, of Schoorl of Bergen. En dan zitten er mensen die niet met elkaar praten maar gewoon met zo’n ding voor hun neus. Ik verbaas me daar echt over. Dan denk ik: Is dat nu de vooruitgang? Daarbij moet je dus de vraag stellen welke bijdrage het heeft aan het welzijn van de mensen.”
Onttovering Zelf denk ik soms dat het avontuur juist een beetje weg is uit het leven. Vroeger waren er nog zaken onbekend en mysterieus. Heel lang geleden tekenden geleerden landkaarten waar heel groot: ‘Here be dragons’ opstond. Die gebieden waren zo onbekend en mogelijk gevaarlijk dat er net zo goed draken konden leven. Een rondtrip aan de andere kant van de wereld is nu de normaalste zaak van de wereld geworden en de vooruitgang is niet meer tastbaar maar digitaal. Een romantisering van de geschiedenis natuurlijk, maar grappig hoe visies hierop zo kunnen verschillen. De waarheid ligt volgens Jip in het midden.
Hij zegt dat hij begrijpt wat ik bedoel, maar dat hij denkt van zichzelf dat dit ook komt door nostalgie. Daarom had hij me graag meegenomen naar ‘t Petje in Zijdewind, om te laten zien hoe hij daar vroeger onbezorgd is opgegroeid. Het gebrek aan structuur en regelgeving heeft volgens hem ook zeker zijn waarde, net als de vooruitgang. “Dat heeft ook met mijn jeugd te maken. Het was allemaal wat simpeler, maar daarom niet minder goed. We voetbalden bijvoorbeeld op een modderveldje en dan waren we ook gelukkig. De wereld is daarin veranderd. Bij ‘t Petje zie je nog hoe burgerparticipatie vroeger in zo’n hechte gemeenschap werkte. Mensen regelden het meer zelf en gezamenlijk. Ze kennen elkaar goed en helpen elkaar, zonder subsidie en dergelijke. Dan zie je dat niet alleen de vooruitgang van waarde is en dat simpeler soms juist beter is.”
Stijn Vos
Werkzaam als politiek verslaggever bij Regio Noordkop.
In deze serie interviews spreken wij iedere zaterdag met een ander gemeenteraadslid. In het eerste deel: Peter Meijer van Senioren Hollands Kroon
Peter Meijer – Gemeenteraadslid Senioren Hollands Kroon
Peter Meijer zit in een stoel aan de koffietafel in zijn woning aan de Mossel in Middenmeer. Zijn vrouw Berry heeft thee gezet en ik krijg er zelfs een chocolaatje bij. Een warm welkom. Op tafel ligt het boek ‘Een nieuw sociaal contract’ van Pieter Omtzigt, de bladwijzer ergens halverwege. Daarnaast een aantal documenten met het logo van Senioren Hollands Kroon erop. Partijgenoot Pim de Herder zit schuin naast Peter. Hij is langsgekomen voor wat tips over het instellen van zijn nieuwe telefoon.
Meerpeen “Daar aan de eettafel hadden we toen we nog in de oppositie zaten altijd het gezamenlijke ‘Mosseloverleg’ met alle oppositie fracties”, vertelt Peter. “Dan bespraken we wat er allemaal voorgesteld werd en wat we er van vonden.” Berry vult lachend aan: “En ik bakte dan appeltaart, dat had ik één keer gedaan en toen moest het natuurlijk elke keer.”
“Wij zijn in eerste instantie in 1976 naar de Wieringermeer gekomen. Toen ben ik gaan werken op het Dr. Ariëns Mavo, een moedermavo.” De moedermavo was een vorm van ‘tweedekansonderwijs’ in Nederland waar mensen die hun school nooit hebben afgerond alsnog de mogelijkheid kregen om hun diploma te halen. “Ik kon altijd heel goed omgaan met mensen die wat lastig in elkaar zitten, daarom is de samenwerking met Pim ook zo succesvol”, grapt Peter, wijzend naar zijn partijgenoot.
Na zijn werk op de Mavo in Middenmeer heeft hij als docent en als schooldirecteur gewerkt in Alkmaar en Woerden. Vervolgens is hij in 2002 weer teruggekomen naar Middenmeer, waar hij nog steeds woont. “Ik ben zo langzamerhand toch wel een Meerpeen geworden.” Zijn roots liggen echter elders.
Amsterdammer Peter is in 1944 tijdens de hongerwinter in de Indische buurt in Amsterdam geboren. “Ik heb dus geen makkelijke jeugd gehad, in tegenstelling tot mensen die bijvoorbeeld in 1940 op Wieringen zijn geboren”, wederom gekscherend wijzende naar Pim de Herder, die hard moet lachen. Hoewel het al zo’n 45 jaar geleden is dat Peter de hoofdstad heeft verlaten zal het Amsterdammer zijn nooit helemaal weggaan. Hij is nog steeds trots op deze afkomst: “Als je op 4 mei kijkt naar de dodenherdenking en je ziet de Dam en alle imposante gebouwen, dan denk je toch: Daar ben ik geboren. Ik probeer ook nog ieder jaar een keer over de Dam en naar de Munt te lopen.”
Zijn jeugd in het naoorlogse Amsterdam en de verhalen over de oorlog spelen nog altijd een rol in de wijze waarop Peter naar sommige zaken kijkt. “Mijn vader en opa gingen nog vanuit Amsterdam met een handkar op hongertocht langs de boeren hier in de Wieringermeer. Doormiddel van ruilhandel probeerden ze zo wat te eten te vinden. Terug aangekomen in Amsterdam stonden soms de Duitsers dan te wachten die alles vervolgens weer inpikten.” Deze verhalen zijn vormend geweest voor de wijze waarop Peter naar dit deel van Hollands Kroon kijkt.
Pim de Herder deelt nog wat verhalen uit die tijd, bedankt vervolgens voor de thee en chocola en vertrekt via de voordeur de zonovergoten buitenlucht in. We vervolgen het gesprek.
In Amsterdam-Oost begon Peter na zijn diensttijd zijn carrière in het onderwijs. “Ik ben begonnen op de technische school Don Bosco als leraar algemeen vormend onderwijs en ik heb daar altijd met veel plezier gewerkt. Ik was toen ook al erg betrokken bij de natuur en in het bijzonder de vogels. Dat is nog steeds mijn grootste hobby.” Die liefde voor vogels is zelfs terug te vinden op het shirt dat Peter draagt. Daarnaast blijkt het uit de manier waarop hij gepassioneerd vertelt over de verschillende vogels die hier in de regio rondvliegen.
Cultuurweg De historie en de waarde van de natuur in de Wieringermeer en specifiek het gebied rond de Cultuurweg is voor Peter van groot belang en maakt dat hij niets voelt voor een datacenter op die specifieke locatie. “Als je dan Middenmeer uitkomt kijk je niet tegen al die gebouwen aan. Je hebt ruimte nodig, dat is belangrijk voor mensen en is een onderdeel van welzijn. Als je ruimte hebt heb je ook minder agressie. Datacenters horen bij de toekomst, maar het gaat om de locatie en de balans. Aan de Oostkant richting het IJsselmeer zou een betere plek zijn.”
Politiek actief Sinds de start van gemeente Hollands Kroon is Peter actief in de gemeentepolitiek. Volgend jaar dus tien jaar. “Wij zagen dat er binnen de partijen in de toenmalige gemeente Wieringermeer eigenlijk geen aandacht was voor ouderen, terwijl deze groep alleen maar groeit. Ik was toen al betrokken bij de Algemene Nederlandse Bond voor Ouderen. Bij de herindelingsverkiezingen belde Piet Bruijstens mij om te vragen of ik interesse had in het oprichten van een lokale ouderenpartij, dit is uiteindelijk Senioren Hollands Kroon geworden.”
“Vanaf 2012 tot 2014 zaten we in de oppositie, dat was geweldig. Het mosseloverleg natuurlijk en de vrijheid die je hebt om je standpunten naar voren te brengen. In de coalitie is dat anders, dan moet je toch meer naar de partners kijken of je het met elkaar eens kan worden. De vraag is ook of er niet wat meer openheid moet zijn richting de oppositie, bijvoorbeeld in de vorm van een raadsprogramma.”
Op het gebied van communicatie zijn er zeker verbeterpunten volgens Peter: “Als je ziet dat er ruim 3000 mensen een petitie tekenen tegen besluitvorming over datacenters geeft dat wel blijk van het feit dat dit niet goed is gegaan. Uit ons partijprogramma kun je zien dat we veel zaken waar we ons voor inzetten hebben kunnen bewerkstelligen, maar communicatie is ook heel belangrijk.”
De burger heeft hier ook een eigen verantwoordelijkheid: “Wanneer een plan ter inzage komt te liggen kan je daar op reageren, dat is wat je als burger moet doen. De communicatie is er dan en het wordt gezien, maar toch reageren maar weinig mensen. Pas achteraf vragen mensen zich dan af hoe de gemeente dat besluit had kunnen nemen, maar waarom hebben zij niet eerder van zich laten horen? Overigens gaat dit niet op voor de tegenstanders van de datacenters, die hebben hun bezwaren zeker kenbaar gemaakt.”
Vertrek uit de politiek Peter Meijer zal bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen niet meer verkiesbaar zijn: “Ik vind het mooi geweest. Ik heb het tien jaar gedaan en ik ben heel mijn leven betrokken geweest bij allerlei verenigingen en clubs. Mijn grote hobby, vogels kijken, komt er toch een stuk minder van door alle vergaderingen. Afgelopen maand zat ik in een vergadering en dacht ik: Hoe vaak zal ik de maand mei, dé maand om vogels te kijken, nog meemaken? Ik wil geen verplichtingen meer die dat belemmeren, los van alles, al hou je natuurlijk altijd wat verplichtingen over.”
Hij is niet van plan om betrokken te blijven: “Je moet het loslaten. Zo is het leven ook, elke keer doe je wat en dan ga je weg. Het is mooi om te kunnen zeggen: Ik heb het gedaan, ik heb wat bijgedragen en nu ga ik verder.” Politiek blijft voor Peter serieus werk: “Of politiek leuk is weet ik niet, het aardige is de mensen die je ontmoet. Je moet het niet tegen je zin in doen en het is goed als je er plezier uithaalt, maar leuk, nee. In het onderwijs zeiden mensen dat vaak ook: Het moet wel leuk zijn voor de leerlingen. Dat vind ik kletskoek, ze moeten wat leren en daarmee uit de voeten kunnen in de maatschappij. Voor leuk ga je maar naar de kermis.”
De gemeente Hollands Kroon koos er in juni 2016 voor om met Incluzio in zee te gaan. Na vijf jaar is wethouder Mary van Gent nog steeds blij met dit inmiddels ’houten huwelijk’.
„In 2015 werkten we met 123 zorgaanbieders”, weet Van Gent zich nog goed te herinneren. „Jaarlijks waren we vierduizend uur kwijt aan administratie en rompslomp, omdat we met zoveel partijen te maken hadden. Dat was dus vierduizend uur die niet naar de zorg gingen. Dat moest slimmer worden aangepakt en geregeld.”
Incluzio kwam als ’hoofdaannemer’ het beste uit de bus. Bij de keuze keek Hollands Kroon niet naar wie de goedkoopste aanbieder was. De verhouding tussen prijs en kwaliteit was het belangrijkste.
Samenwerking
„De samenwerking heeft ons gebracht wat we ervan hoopten”, aldus de wethouder. „Er is minder administratie en daardoor kan er dus meer geld naar de zorg. Zelf hebben we nu vier grote wijkteams die veel zelf doen en de specialistische zorg regelen.”
Zij roemt de samenwerking. „Er wordt dure zorg voorkomen. Maar dat is niet het belangrijkste. Zo is er bijvoorbeeld in vijf jaar tijd maar een kind uit huis geplaatst. Gewoon doordat er goede hulp wordt geboden kunnen kinderen in hun eigen omgeving blijven wonen.”
Verantwoording
Van Gent geeft aan dat het in het begin wel lastig was. „We gaan tegen de stroom in. We zijn de eersten die op deze wijze omgaan met het verlenen van zorg en we zijn nog steeds de enige gemeente. Maar we geloofden vanaf het begin in dit concept. Waarbij veel verantwoording bij de betrokkenen – de mensen om wie het gaat – werd gelegd.”
Wat is er dan zo anders? „Er wordt aan inwoners gevraagd wat ze nodig hebben. Ze denken en werken mee aan een oplossing in plaats van dat er iets over hen wordt beslist en uitgestippeld. Daardoor worden ze meer in hun waarde gelaten en dat betaalt zich uiteindelijk ook uit. Dat is wat je mensen gunt.”
In deze serie interviews spreken wij iedere zaterdag met een ander gemeenteraadslid. In dit deel: Piet Dijkstra van Senioren Hollands Kroon
Vandaag kwam ik weer bij een lid van Senioren Hollands Kroon. De partijleden blijken zeer bereid om mee te werken aan een interview. In Breezand bij Piet Dijkstra is het welkom net zo hartelijk als eerder bij partijgenoot Peter Meijer in Middenmeer. Het weer is warm maar bewolkt als ik met de auto aankom.
We nemen plaats aan de keukentafel. Vanuit de keuken van Piet heb je een mooi uitzicht over de weilanden. Er staat zachtjes wat klassieke muziek op en de koffie staat klaar, zoals eerder al via de mail was aangekondigd. Op tafel ligt het boek: ‘De Friezen’, van Flip van Doorn. Een stille hint naar Piet zijn afkomst.
Boerenzoon Piet komt uit Friesland en is eind jaren zeventig naar de Noordkop verhuist. Als oudste van dertien kinderen heeft Piet een mooie jeugd gehad op het Friese platteland. “Wij hadden de ruimte om te spelen en te doen, dus dat je met zoveel was ervaarde wij alleen maar als leuk. We trokken allemaal samen met elkaar op en we waren niet de enigste. Er waren ook nog neefjes en nichtjes. We zaten op een openbare school, die had zes klassen en maar twee leraren. Ik geloof dat er zo’n veertig leerlingen op zaten en dertig daarvan waren Dijkstra’s. De pastoor kwam speciaal voor onze familie langs op school.”
“Ik ben van oorsprong boerenzoon. Mijn vader had een veehouderij en ik heb zelf ook een veehouderij gehad.” De reden dat Piet gestopt is als boer en verhuist is uit Friesland is wel bijzonder. Hij is namelijk allergisch voor koeien: “Ik had daar altijd wel last van maar toen ik een jaar of dertig was werd het eigenlijk te erg. De medicatie was ook geen optie, ik lag daardoor alleen maar op de bank. Toen kwam ik voor de keuze: Ga ik door of stop ik? Stoppen was geen probleem want ik ben de oudste van negen broers die allemaal ook een veehouderij hadden. Zij konden het zo overnemen. Daar heb ik toen uiteindelijk voor gekozen.”
Eenmaal gestopt als boer opende dat ook vele nieuwe deuren. Wel allemaal binnen de agrarische sector. Piet is agrariër in hart en nieren. Zijn band met de sector is dan ook erg sterk. “Toen bekend werd dat ik ging stoppen kwamen er veel mensen uit de agrarische sector naar mij toe met aanbiedingen voor werk. Dat ging dan veelal over klussen binnen het meer sociale domein van het agrarische. Maar, als ik dat zou doen in Friesland dan zou ik steeds terecht komen bij mijn oude collega’s. Dat wilde ik niet eigenlijk. Toen kreeg ik een functie aangeboden hier in de regio, bij een nieuwe bedrijfszorgdienst die nog helemaal opgezet moest worden. Wij regelden vervangend personeel bij ziekte, of vakantie. Toen we begonnen in 78’ waren we met drie- of vier en toen ik stopte hadden we 300 vaste medewerkers.”
Naar de Noordkop Piet heeft wel verschillen ervaren tussen Friesland en Noord-Holland: “In Friesland is het altijd: ‘Ja’. In Noord-Holland is het altijd: ‘Ja, maar’, wat dus eigenlijk nee betekent. Ik heb me hier wel altijd ontzettend thuis gevoeld.” Hij gaat nog vaak terug. Met acht broers en vier zussen, en de daarbij komende neefjes en nichtjes zijn er natuurlijk enorm veel verjaardagen te vieren. “Dat het bezoeken niet meer kan vanwege corona scheelt me zo 15.000 kilometer per jaar.”
Behalve de rit heen en weer over de afsluitdijk maakt Piet ook langere reizen. Bijvoorbeeld naar zijn dochter in Portugal, die daar ook een agrarisch bedrijf heeft met zo’n duizend koeien. Voor het huidige zomerreces staat er nog een reis naar Schotland gepland. “Die was van vorig jaar nog, maar kon toen niet doorgaan. Hopelijk nu wel.” Aan bestemmingen overigens geen gebrek. Piet is bijvoorbeeld in Kenia, Rusland, Denemarken, Noorwegen, Zweden en Canada geweest, om er maar een paar te noemen. Op de verlanglijst staat nog Brazilië.
Bestuur en politiek Sinds zijn pensioen is hij bestuurlijk en politiek actief geworden: “Als je op je 60e met pensioen gaat is dat ook eigenlijk veel te jong, je wilt dan nog val alles doen. Ik was altijd CDA’er en ik heb ook voor het CDA in de gemeenteraad van Anna Paulowna gezeten. De lijn die het CDA koos was uiteindelijk niet meer mijn lijn en toen zag ik een advertentie in de krant voor een nieuwe partij. Die kwam van Peter Meijer. Daar ging ik mee aan de gang, niet verwachtende dat ik ook meteen een zetel kreeg. Dat ging opeens heel hard. Intussen zijn we al twee periodes de grootste.”
De aanleiding voor een seniorenpartij was voor hem een kwestie rondom de realisatie van ouderenwoningen. Hoewel er aantoonbaar noodzaak was voor meer woningen stond zowel het provinciaal bestuur als het gemeentebestuur niet achter het bouwen van woningen tegenover de oude Rabobank. “De wethouder was geen voorstander en de provincie ook niet. Wij kwamen bij elkaar en waren enthousiast, en dachten: We gaan iets voor de senioren doen.”
Net als zijn partijgenoot Peter Meijer vindt Piet het in de coalitie minder leuk dan in de oppositie: “Je kunt niet meer totaal onafhankelijk zijn, je zit vast aan het coalitieprogramma. De belangrijkste agenda staat van te voren min of meer vast, in de oppositie is dat niet zo. De eerste periode was daarom heel leuk. Als oppositie waren we min of meer één club. Iedereen was nog nieuw en fris en iedereen had goede ideeën.”
Levenservaring Met inmiddels tien kleinkinderen heeft het ouder worden zowel vóór- als nadelen vindt Piet: “Ik moet heel eerlijk zijn, je merkt het wel als raadslid. Je bent wat minder ad rem, je gaat er wat minder vol in. Maar je kijkt ook wat breder. Met levenservaring komt wel meer inzicht. Daardoor hebben wij niet altijd gelijk, maar je denkt er wat langer over na. Het liefst heb je in een fractie een goede verdeling natuurlijk. Een paar jonge honden en misschien wat mensen met ervaring.” Bij SHK blijft dat wel lastig. De jongste leden zijn toch al in de vijftig, maar dan is het nog steeds moeilijk om zich ook echt als kandidaat raadslid aan te melden: “Het kost zo twintig tot dertig uur per week. Als je werkt moet je dus s ’avonds je stukken lezen, en je hebt nog de vergaderingen.”
Piet doet niet meer echt mee voor een plek in de raad na de volgende verkiezingen. Hij zal waarschijnlijk nog wel op de lijst staan, maar op een onverkiesbare plek. “Dat is overigens wel gevaarlijk want als je veel voorkeursstemmen krijgt kan je alsnog zo verkozen worden. Dat gebeurde vorige keer ook. Maar ik heb voor mezelf besloten dat het wel klaar is. Ik wil weer wat vrijheid om de dingen te doen die ik wil, zoals het reizen naar mijn dochter in Portugal. Ook is bij mij dertien jaar geleden kanker ontdekt. Dat ging heel lang goed, maar op het moment zit ik in mindere periode. Ik heb weer therapie nodig en ik wil niet dat ik daardoor het raadswerk niet meer volledig kan doen. Ook mijn bestuursperiode bij de Rabobank is nu klaar, dus ik heb alle vrijheid. Het enige wat ik nu nog doe is het bestuur bij Zorggroep Samen.”
Ten slotte vraag ik Piet of hij het raadswerk gaat missen. Als je lang zo actief bent geweest lijkt dat me wel lastig namelijk. “Mijn werk heb ik ook niet gemist, enkel de sociale contacten. Dat zal jij straks ook wel merken. Na een tijdje krijg je veel contacten en als je stopt ga je die missen. De rest gaat namelijk gewoon door zonder jou. Mijn broer vertelde bijvoorbeeld, en die heeft veertig jaar een boerenbedrijf gehad, dat de klanten uiteindelijk naar de jongens gaan aan wie hij het stokje heeft overgedragen, en dat ze dus hem voorbijlopen. Dat is misschien wel logisch, maar daar moet je wel aan wennen.”
In augustus 2020 werd SHK aangesproken door mevrouw de Boer uit Den Oever.
Zij had de Gemeente gevraagd of de bomen die langs de Oosterkruisweg waren weggehaald vervangen konden worden. Er kwamen allerlei zaken waardoor dit niet zou kunnen: leidingen in de berm, hoogwatervluchtplaatsen etc.
Pim de Herder en Peter C. Meijer zijn gaan kijken zij moesten constateren dat het best mogelijk moet zijn hier de weggehaalde bomen te vervangen. Daarmee wordt deze weg weer zoals het op Wieringen overal is. Een keurig omzoomde weg met bomen en struiken. Dat vergroot de biodiversiteit.
Helaas was er ondanks aandringen bij de wethouder Groot niets gebeurt. Derhalve werd er weer een bezoek gebracht waarbij ook wethouder van Gent aanwezig was.
Ook nu constateerden wij weer waar en wil is, is een weg met bomen.
Wij blijven hierop aandringen .
2. Wierweg 37.
Hier een enorm groot opperval met veel bomen, struiken en mooie open stukjes.
De familie de Vries wil hier een woning laten bouwen voor hun kinderen. Die wonen nu in Middenmeer.
Er is ambtelijk overleg geweest en daarbij is aangegeven dat de Provincie dit niet zal goedkeuren.
Wat een nonsense. Er kan gemakkelijk een woning bij komen zonder dat de omgeving daar enige hinder van ondervindt. Gebruik een toverstokje adviseerde de voorzitter van SHK.
